ÖZLEM

Şeklin ötesindeki Ruh’un hakikatini süzmekte,
Belirsizliğe bakan o derin bakışların…

Bakıp da göremediğim hangi gizemin seyrindesin?
Ki heyecandan kendi yüreğimde hissediyorum kalp atışlarını!

Gözlerini kapatıp içtenlikle dinlerken,
Bizim duyup da işitmediğimiz nedir?

Acep bizim algımızı aşan bir yerlerde,
Gizli bir orkestranın senfonisi mi bu dinlediğin?

Alışmışız biz karanlıktan ürküp kaçmaya,
Atamızdan devraldığımız ışık etrafında halka kurmaya...

Peki ya sen…
O karanlıkta ne görüyorsun?
Ona doğru koşmadasın bizlerden ürküp kaçarcasına…

Çok sessiz olduğunu biliyor musun?
Ve aramızdaki duvarın farkında mısın?

Bilmiyorum sen mi ördün o duvarı, yoksa ben mi öyle gördüm?

Yanımda olduğun halde bazen sorarım:
Burada mısın, yoksa hangi yerlerde?

Ve süzerim seni uzaktan özlem dolu gözlerle…

Ya Rab, ne güzel,
ne güzel,
ne güzel...